درس زندگی

کوچولو! سعی کن بفهمی مرد بودن فقط این نیست که ریش داشته باشی!مرد بودن یعنی کسی شدن! برای من مهمه که تو کسی باشی!آدم بودن عبارت قشنگیه چون فرقی بین زن و  مرد،بین اونیکه ریش داره و نداره، نمیذاره.قلب و مغز آدما جنسیت نداره! هیچ وقت از تو نمی خوام که چون مردی باید فلان کارو داشته باشی!فقط دو تا چیز از تو میخوام!یکی اینکه از معجزه به دنیا اومدن تموم استفاده رو ببری و دومی اینکه هیچ وقت تن به پستی ندی!پستی مثل یه جونور خونخوار که همیشه سر راهمون کمین کرده . ناخوناشو به بهونه هایی مثل مصلحت عقل و احتیاط تو تن تموم آدما فرو میکنه و کمتر کسی هست که جلوش تاب بیاره!آدما تو خطر،پست میشن بعد که خطر از سرشون گذشت دوباره میرن تو جلد خودشون! هیچ وقت نباید خودت و وقت روبه رو شدن با خطر گم کنی، حتی اگه ترس تموم جونتو گرفته باشه، خود به دنیا اومدن یه خطر داره: خطر پشیمونی از تولد. شاید شنیدن این حرفا برات خیلی زود باشه، شاید بهتر باشه از غصه ها و زشتیا چیزی بهت نگم و فقط از دنیای شاد و قشنگ برات حرف بزنم ولی نمی خوام سرت شیره بمالم و بهت بگم زندگی مثل یه قالی نرمه که میتونی پا برهنه روش راه بری، نه!!! زندگی یه جاده کج و کوله پر از سنگ و کلوخه، کلوخایی که تو رو زمین میزنن و خونی و مالیت میکنند، سنگایی که فقط با چکمه های آهنی میشه از روشون گذشت، تازه این کافی نیست چون اگه پاهاتو بپوشی بازم یکی پیدا میشه که به سرت سنگ بپرونه! اینم یکی از درسهای زندگی.........

از زبان اوریانا فالاچی